“Hiç kimse bilmeyecek ki ben nerelere gidiyorum. Çünkü çamurlu bir yolda gidiyorum” dedin ve iki yıl önce tam da bugün ebediyete gittin usta. Kadrajına dünyayı, her bir fotoğrafına bir hikaye sığdırdın. Senin üstüne yok mudur afilli fotoğraflar? eksantirik bir o kadar da kallavi tekniklerle gözümüzün ferini çarkıfeleğe çeviren kareler çeken?
Çok oldu be usta. Çok var. Şimdi ne makineler var biliyor musun, senin o ilk 35mm’lik filmli makineni dekor diye koyuyorlar popüler kültürün çay ocaklarına… Birkaç megapiksel fazlaları var amma çok büyük bir eksikleri var. Hikayeleri… Biz senin neyini sevdik? biliyor musun? Konuşurken sık sık kullandığın “falan filan”, “anladın mı” kelimelerini mi? Elbette usta, onları da özledik.
Yıllar önce ilk makinemi aldığımda çok sevdiğim bir dostum senin şu sözünü söylemişti bana, makinemi yetersiz bulduğumda; “En iyi makina en iyi fotoğrafı çekseydi, en iyi daktiloya sahip olan en iyi romanı yazardı.” Bu sözüne çentik attım.
Ben o günden beridir her işimde bunu düşündüm.
Şimdi bu mektubu okuyacak dostlarım da bunu düşünecek. –
Seni yaşayan en iyi fotoğraf sanatçısı ilan ettiler, Salvador Dali’yi çektin, Picasso’yu, Churchill’i, Aşık Veysel’i, İndira Gandi’yi ve daha nicesini… Sen dedin ki fotoğraf hakikat mahsulüdür, bu yaptığım sanat sayılmaz. Af buyur ama yanıldın usta. Fotoğraf değil, senin onlara sığdırdığın hikayelerdi sanat. Ve şimdi gittiğin çamurlu yolların üstüne azcık beton, biraz da asfalt çektiler, fotoşopla parlatıp güzelce servis ettiler. Ama bizi hikayelerden mahrum ettiler.
Kurban olduğum ülkemin her köşesine gölgesi sinmiş ustanın.
Geçtiğimiz yıl bugün, İstanbul’un tarihini, Anadolu’nun hafızasını verdik toprağa. E şimdi o topraktan bir ağaç büyüse, dokunsa göğe. Sen oralardan çeksen fotoğrafımızı, bize bu asrı anlatsan tek bir fotoğrafınla? Dönüyoruz usta yalan dünya gibi. Bu kez eskiye. Eskinin ta eskisine, “falan filan” :) Sevmedik dibi tutmuş dünyanın dehlizlerini. Güzel olan şeylere döneceğiz ve güzel olacak her şey.
Ruhun şad olsun.
